Nawadnianie podsiąkowe polega na regulowaniu położenia zwierciadła wód gruntowych przez co reguluję się stopień uwilgotnienia gleby w zależności od wymagań uprawianej roślinności.

Istnieją dwie metody tego systemu:

- podsiąk stały – ze stałym zwierciadłem wód gruntowych,
- podsiąk okresowy – ze zmiennym zwierciadłem wód gruntowych.

Najdłużej stosowaną i najpowszechniejszą formą tego typu nawodnień jest nawodnienie podsiąkowe za pomocą sieci rowów. Coraz częściej stosuję się metodę kombinowaną składająca się z rzadkiej sieci rowów uzupełnioną siecią drenarską. Dzięki temu zmniejsza się ilość rowów co w znacznym stopniu ułatwia zabiegi agrotechniczne na nawadnianym obszarze oraz zwiększa plony ze względu na mniejszą ilość powierzchni zajmowaną przez sieci rowów. Tym samym zmniejszają się również nakłady na konserwację sieci.

W zależności od wymagań uprawianych roślin reguluje się poziom wody w rowach a tym samym poziom wód gruntowych na przyległych terenach nawadnianych. Wodę spiętrza się w urządzeniach nawadniających (np.rowy), która to przenika w głąb gruntu i podnosi poziom wód gruntowych. Woda ta dzięki siłą kapilarnym podsiąka do wierzchniej warstwy gleby tj. do strefy korzeniowej roślin.

Nawodnienia te należą do najtańszych systemów nawodnień, są proste i łatwe w eksploatacji, umożliwiają oszczędne zużycie wody. Ze względu na sposób przenikania wody nawodnienia te mogą jedynie zwilżać glebę.

Systemy te można stosować głównie do nawodnienia użytków zielonych jak i na gruntach ornych, przy uprawie warzyw itp.

Nie zaleca się stosowania nawodnień podsiąkowych na terenach charakteryzujących się wysokim parowaniem terenowym ponieważ powodują one transport soli mineralnych ku powierzchni gleby i mogą prowadzić do jej zasolenia.